ΓΑΡΙΦΑΛΑΚΙ

Ο συγχωριανός μας Βασίλης Μαλλιώρης μας έστειλε τους στίχους που έγραψε για την Ιφιγένεια. Είναι ένα μοιρολόι της μάνας που αποχαιρετά την ακριβή της κόρη για το ταξίδι χωρίς γυρισμό. Το δημοσιεύουμε ως μνημόσυνο της κόρης που τόσο άδικα και τόσο νωρίς  έφυγε από τη ζωή. 'Ενα  γαριφαλάκι  που δεν πρόλαβε ν΄ανθίσει...

                                                              Όταν τα μάτια χάσουν το φως

η κόρη τον καλό της

χάσει και η γαριφαλιά

ένα γαρίφαλο της ……..

ΓΑΡΙΦΑΛΑΚΙ

 Ήσουν δεκαεννιά χρονών

και πέρασες στο παρελθόν

σαν τον αγέρα,

το υγρό εκείνο βράδυ.

Στα σκαλοπάτια ξαγρυπνώ,

στη συννεφιά και στο καπνό,

χάνω τον ήλιο

κι όλα γύρω μου σκοτάδι.

Δωσ’ μου ματιά, δωσ’ μου φωνή,

της σιωπής υπομονή,

δωσ’ μου τ’ αφίλητα

τα χείλη, τα ζεστά σου.

Που σε θωρώ, που σου μιλώ,

που τα δυο χέρια σου φιλώ,

δωσ’ μου το φως

από τα μάτια τα κλειστά σου.

Δε με θωρείς, δε μου μιλείς,

λουλούδι της ανατολής,

να δω πουλιά

να πεταχτούν απ’ τα μαλλιά σου.

Να  πλημυρίσ’ ο ουρανός

κι ο δρόμος μου ο μακρινός

αστέρια, ρόδα

και ανθούς της αγκαλιάς σου.

Σε περιβόλια περπατώ,

στην αγκαλιά μου σε κρατώ,

γαριφαλάκι μου κλειστό,

πολυαγαπημένο.

Όμως φοβάμαι το βοριά,

που θα σε πάρει μακριά,

μες τη βροχή, μες τη φωτιά

ανθέ μου θα προσμένω.

Κοιτάζω την γαριφαλιά,

μιλώ και στην τριανταφυλλιά,

να έρχονταν πίσω

τα ωραία μας τα χρόνια.

Να μη φοβάμαι το βοριά,

να βλέπω πάντα ξαστεριά,

να μη σκεπάζεται

η καρδιά μου από χιόνια.

Άντε παιδί μου στο καλό,

σαν τη γοργόνα στο γιαλό,

που ‘ρθε για λίγο

αλλά χάνεται στο κύμα.

Δε μου ‘μεινε παρηγοριά,

είναι τα πόδια μου βαριά,

για το μεγάλο

τ’ αποχωρισμού το βήμα.

Πάρε φωτιά να ζεσταθείς,

αγάπη για να κρατηθείς,

πάρε του Μάη

τα λουλούδια στα μαλλιά σου.

Πάρε κερί μη νυχτωθείς

και στρώμα για να κοιμηθείς,

πάρε το δάκρυ μου

στο άσπρο φόρεμά  σου.

Άσε σε μένα τον καημό,

το στρώμα σου το αδειανό,

το προσκεφάλι σου

το κρύο να κοιτάζω.

Άσε εμένα στη βροχή,

μες το μυαλό μου να ηχεί

το κάθε βήμα σου

και σένα να φωνάζω.

Είναι ο κόσμος μια χεριά,

μετρώ τη γη με την οργιά,

μετρώ το δάκρυ

και τον πόνο και το κρίμα.

βαρκούλα με λευκά πανιά,

είσαι δεν είσαι δεκαεννιά,

μετρώ το χρόνο

και συ χάνεσαι στο κύμα. 

                                          Βασίλης  Μαλλιώρης